Czytelnicy moich trzech poprzednich przewodników ("Magiczna Katalonia", "Czarodziejska Barcelona" i "Andora. Po drugiej stronie lustra") wiedzą, że miejsca opisane w tych książkach darzę szczególnym sentymentem. Ale gdy turyści, których oprowadzam po Barcelonie, pytają mnie: "A co jeszcze w Hiszpanii warto zobaczyć?", odpowiadam bez wahania: "Sewillę!"

To kolejne miejsce na Półwyspie Iberyjskim, które oczarowuje i do którego odwiedzenia zawsze gorąco namawiam. Jeśli chcemy poczuć prawdziwe hiszpańskie klimaty, które znamy z filmów i książek: całe bogactwo sztuki flamenco, tradycje korridy, mit namiętnego Don Juana, unikatową architekturę, w której mieszały się przez osiem stuleci, jak nigdzie indziej, wpływy arabskie i europejskie, elementy muzułmańskie i chrześcijańskie jedźmy do Sewilli, stolicy Andaluzji.

Hiszpańskie przysłowie mówi: Quien no ha visto Sevilla, no ha visto maravilla (Kto nie widział Sewilli, nie widział cudu). Potwierdza tę opinię nawet Katalończyk, dziennikarz i pisarz Josep Pla, którego zdaniem "Sewilla jest bez wątpienia najpiękniejszym miastem Półwyspu".

O klimacie tego miasta mówi też wiele sentencja, przypisywana świętej Teresie z Ávila: "Trzeba być człowiekiem wielkiego hartu ducha, by nie zgrzeszyć w Sewilli"! Charakterystyczną wzmiankę o stolicy Andaluzji znajdziemy również w "Don Kichocie" Cervantesa: "Don Kichote pożegnał się z gospodarzami swymi i podróżnymi, którzy namawiali go, by jechał z nimi do Sewilli jako do miejscowości, gdzie o przygodę na ka?dej ulicy i w każdym zaułku łatwiej niż gdziekolwiek indziej."

Sewilla to miasto słońca, pięknych parków z egzotyczną roślinnością, obsadzonych palmami szerokich alej, ale także wąskich uliczek i dziedzińców z bielonymi murami, ozdobnymi kratami w oknach i doniczkami na ścianach, miasto magicznych, gorących nocy, przesyconych zapachem kwiatu pomarańczy, miasto porywającego rytmem i kolorami strojów tańca sevillanas, zachwycająco barwnych ceramicznych kafelków azulejos, spektakularnych procesji Wielkiego Tygodnia i eksplodującej radością życia wiosennej fiesty Feria de Abril.

Miasto zawieszone w przestrzeni między jawą a snem

ze Wstępu