Zestaw obejmuje najbardziej popularne ściany Mnicha, mniej wymagające od ściany

wschodniej, za to mające kluczowe znaczenie dla wspinaczki w pierwszy dzień pogody

oraz dla osób rozpoczynających sezon wspinaczkowy lub początkujących.

Topo nr 16 obejmuje 9 dróg ściany północnej z wariantami i wgląd w profil kilku dróg

położonych na ścianie pn.-zach. Do zdjęcia wieczornego dołączono widok poranny,

pozwalający zobaczyć wszystkie formacje ściany w dopełniających się oświetleniach.

Topo nr 15 obejmuje ścianę pn.-zach. oraz najmniejsze urwisko Mnicha, położone ściśle

od strony zachodniej, przez które biegną najłatwiejsze drogi na szczyt, dostępne także dla

turystów idących z przewodnikiem.

Łącznie obie mapy obejmują 30 dróg i 3 kombinacje, w tym niektóre z bardzo licznymi

wariantami (jak w przypadku Drogi Klasycznej, Kantu Klasycznego i popularnej ze

względów szkoleniowych drogi Robakiewicza). Numeracja dróg jest wspólna.

Aktualność danych sięga jesieni 2018, topo obejmuje 5 dróg i większych wariantów

powstałych w okresie 2013-2017 oraz wyjaśnia przebieg mało znanej drogi „Fuczok” z

2004. Zaznaczono też 10 starszych i używanych w praktyce wariantów, dotąd nie

uwzględnionych w opisach.

Na ścianie pn.-zachodniej naniesiono stan asekuracji dróg sportowych i projektów z lat

1990., bo uległ on zmianie wskutek reekipowania tych dróg w latach 2015-2017. Podano

stanowiska zaopatrzone w łańcuchy zjazdowe według stanu na lato 2018.

Naniesiono ok. roboczych 50 nazw i określeń formacji skalnych, znajdujących się w

dotychczasowych przewodnikowych opisach dróg na Mnicha. Pozwala to na lepsze

zrozumienie opisów słownych dawniejszych dróg, np. z przewodnika WHP (tom 4) i

skorelowanie ich z opisami graficznymi dróg współczesnych. Dla około 25 punktów w

ścianach i na ich obrzeżach zidentyfikowano wysokości według danych LiDAR, z

dokładnością około 1 metra.